Enkele dagen voor zijn overlijden stuurde Bernard nog een laatste teken van leven. Hij wist precies wat er komen ging, maar bleek absoluut goed in staat zijn gedachten en gevoel duidelijk uit te drukken. Daarom volgt hierachter deze tekst, waarbij een glimlach past, nog afgezien van het feit dat een en ander enkele waardevolle lessen oplevert, waarover in een volgende bijdrage meer zal worden verteld.

Beste Dees,

Jammer dat ik zo traag email. Maar goed, ik heb D. nu geantwoord op zijn uitgebreide prachtbrief.
In mijn antwoord kwam onderstaand algemeen thema voor. Misschien vind jij het ook wel vermakelijk.

***

De strijd tussen de cortex en de apehersenen blijft fascinerend vind ik en een bron van vermaak, als je tenminste uit de eerste vuurlinie van je verslavingsaanpak bent.

Als je goed oplet, kun je in de groepen regelmatig varianten horen op het volgende basisverhaal :

Ik zat thuis en dacht:
“Wat ben ik blij dat ik gestopt ben met drinken” (drugs, sex, gokken, etc.).

Ik liep naar de keuken en dacht :
“Ik voel me stukken beter sinds ik gestopt ben een paar maanden geleden”.

Ik deed de ijskast open en dacht:
“Heerlijk zo, zonder al dat afschuwelijke gezuip”.

Ik zag een fles staan, pakte hem en schonk een glas in, terwijl ik dacht:
“Ik ben veel gelukkiger zo zonder drank”.

Ik dronk het glas in één teug leeg.

De eerste keren dat ik (varianten op) dit verhaal hoorde, geloofde ik het gewoon niet.
Tot mij, mijn eigen versie overkwam dus, in de vorm die jij beschreven hebt.

De kortste versie die ik ken van dit “verslaafden oer-drama” is deze:

“Mijn hoofd dacht cola en mijn mond zei bier”.

Fantastisch. ”

***

Wat anonimiteit betreft :

Zoals de meesten heb ik dat de eerste maanden en jaren in de groepen, vooral gezien als een bescherming/afscherming van je persoonlijk leven: privacy.
Later ben ik meer verschil gaan maken tussen de bijeenkomsten op zichzelf en eventuele contacten met groepsdeelnemers daar omheen.
Je geniet het (voor)recht om anoniem deel te mogen nemen aan de bijeenkomsten.
Tijdens bijeenkomsten gaat in mijn ervaring eigenlijk vrijwel nooit iets mis. En als er al eens een strubbeling is dan zijn er vrijwel altijd wel oudere, ervaren deelnemers, die de boel weer in rustig vaarwater weten te krijgen.
Een zeer veilige omgeving dus en dat is uiteraard essentieel.

Iets geheel anders natuurlijk, zijn eventuele contacten met groepsdeelnemers buiten de bijeenkomsten om.
De anonimiteit wordt dan vaak – al of niet geleidelijk en gedeeltelijk – opgeheven. En daarbij kun je niet rekenen op de veiligheid die je geniet gedurende de bijeenkomsten. Dat zouden de deelnemers zich goed moeten realiseren.
Wat mij betreft is er niets tegen informele contacten met groepsdeelnemers, maar het is verstandig daarbij net zo behoedzaam te werk te gaan als bij andere informele contacten “in het wild”.

Hartelijke groet,

Bernard

***